temat chodliwy, no bo co my tu mamy: szekspir, budda und werner. szekspir (nothing is but thinking makes it so), budda (all that we are is the result of all that we have thought) und werner. te trzy, z nich zaś najlepszy jest werner..

świat jaki jest, werner na ostatniej prostej w pochodzie ku transcendencji widzi. przy czym ani myśli się oglądać, zwalniać tempa czy przestać nadążać - cięgiem chwytając współczesne problematy i aktualizując instrumentarium - podtrzymuje swoją fascynację miejscem w którym żyje. cudownie wonderuje w wielkie zadziwienie wprowadzając mnie w stan euforii.

choć przechodząc od ogółu do szczegółu brakuje mi pytań, które w poprzednim, bliźniaczym mu filmie - tym tam o internecie, tytułu nie pomnę, chwilowe zamroczenie ekstatycznym uniesienie, zaraz się odzapomni - wprawiały w osłupienie mądre głowy analityczne. takich jak na przykład: czy komputery kwantowe śnią? a jeżeli tak, to czy o kubitowych owcach?

chociaż dobra, trochę tego jest jednak.. są pytania o ptaki, o porozumienie ponad papugami, o aksjomaty uczuć w przedstawieniach operowych, albo o to, czy szczury potrafią zawiesić niewiarę? proste pytanka, których nikt im nie zadał i nigdy już nie zada; tycie prowokacje, w których werner h. błyszczy niczym ali g. w swych najlepszych latach (ay!), zdradza talenty komediowe. i dalej, z piętnastosekundowego milczenia uczonego zapytanego o to, czy ma jakieś tajemnice, możnaby zrobić osobny dokument. cały segment z linoskoczkiem filipem też jest bardzo fajny (o nim jednak powstały zarówno dokument, jak i film fabularny). wszystkie te momenty, szumy, zlepy ciągi, zaburzają bejerę naukowych rewelacji. krótkie mgnienia piękna budowane na bazie niewiedzy, śmiechu albo ciszy - i to one wreszcie wybrzmiewają najpełniej; o nie, mam wrażenie, ostatecznie chodzi.

jakby nie było osiemdziesięcioletni nadziśczas werner jest wielki, pochował kinskiego, nie pije, nie pali, setki nie popuści.. niby już w oldbojach, a każdym kolejnym filmem swym dowodzi, iż w doliczonym czasie gry wciąż można strzelić kilka goli. niekiedy - w zależności od podania - nawet z połowy boiska albo tak zwanej przewrotki.

tu może przewrotek nie ma, ale zainteresowanych przewrotkami z tego miejsca odsyłam do bardziej żywotnego wernera w swoim naturalnym żywiole z filmu Ogniu Krocz we Mnie (Fire within Me) powstałego równolegle do Teatru Myśli. esencja wernera jest w Ogniu, Myśl - to naskórkowe ślizganie się po powierzchni na powszedniej arenie teatru kartezjańskiego zaledwie, choć bardzo wysokiej klasy. dla mnie bowiem każdy nowy werner, jakikolwiek by nie był, zawsze jest wielkim wydarzeniem. naziemnym odlotem u boku snycerza steinera - taplaniem się w ekstazie własnego istnienia.