Film oczywiście polecam, ponieważ nie sądzę, żeby moja lub czyjakolwiek opinia mogła być konkluzywnym powodem, żeby akurat tego filmu nie oglądać. Niemniej jednak film nie wywołał we mnie emocji lub wielopoziomych myśli, o których niektórzy tak pięknie i tak łatwo tutaj napisali.

Film ten odebrałem jako raczej pretensjonalną opowieść o człowieku z naturalistyczną emcjonalnością gwiazdy polskiego internetu - Gracjana Roztockiego. Nic więcej. Irytujaca narracja, pretensjonalne do bólu para-rozmowy z współbohaterami tamtych wydarzeń i osobiste wycieczki Herzoga w stylu "nie zgadzam się z tym, że". Nic z tego nie wynika.

Nie widzę w tym filmie żadnej ucieczki bohatera przed cywilizacją, która zresztą jest tylko niesmacznym i niemożliwym mitem. Widzę za to skrajnego mitomana, który antropomorfizuje i sakralizuje sferę natury, po to, żeby samookreślić własną tożsamość. Oczywiście nie ma w tym niczego dziwnego lub bezpośrednio niewłaściwego, moża poza wyjątkowo marnym i dziecinnym poziomem realizowania się bohatera, dla którego nie ma miejsca nie tylko wsród ludzi, ale także wśród tzw. innych zwierząt.

Zabawy bohatera okazują się niebezpieczne nie tylko dla niego, ale przede wszytkim dla sfery, do której wtargnął i którą usiłował sobie podporządkować (w pewien sposób).

Film zyskałby zdecydowanie, gdyby jego realizacja była po prostu oraz tylko i wyłącznie montażem oryginalnych nagrań bohatera. Sam wybór sekwencji bylby komentarzem o wiele bardziej znośnym i donośnym niż to, co serwuje Herzog.